Hij vond het tien keer niks en wilde het liefst weer de afdeling verlaten. Toen we vorig jaar tijdens een contactdag in het UMCU weer even op de IC liepen zag ik het zweet uit zijn poriën poppen. Ik vond het juist hartstikke interessant en keek nieuwsgierig rond. Dus hier heb ik gelegen, charmant met een buis in mijn keel terwijl mijn poep op een matje terecht kwam.
Ik heb behalve de uren voordat ik aan de beademing ging geen vervelende herinneringen aan de Intensive Care overgehouden. Ook niet zo gek aangezien ik al die tijd onder zeil ben gehouden. Mijn man en familie daarentegen hebben alles gezien, gehoord en meegemaakt. Zij hebben angst gekend en met een steen in hun maag rondgelopen. Nachten wakker gelegen, gepiekerd, wat als?Zij hebben ondanks alle onzekerheid de zorg voor Sarah op zich genomen. En ik? Ik sliep. En poepte.
Ja daar kan ik nu een grapje over maken, maar erg aantrekkelijk zal dat er niet uit hebben gezien. Terwijl ik opgeblazen als een Michelin poppetje op mijn buik lag, moest er natuurlijk ook gepoept worden. En dat gaat niet keurig op de wc of in een po, maar het loopt er gewoon uit. Op een matje tussen mijn benen, geel en vloeibaar van de sondevoeding. Gelukkig voor mij waren we al een paar jaar getrouwd en was dit dus by far in voor- en tegenspoed. En in bloemetjes- en poeplucht.
Maar even zonder gein, zo?n periode is behalve slopend ook effectief voor je relatie. Op dat moment gaat het er echt niet meer om of je grappig genoeg bent voor elkaar en of je aantrekkelijk bent. Het doet er niet toe of je goed kan luisteren of dat je lekker kunt koken en liefde kunt overbrengen via de maag. Op dat moment doet alleen liefde ertoe waarvoor liefde eigenlijk bedoeld is. Basaal en zonder fratsen. Want jeetje wat zag ik bleek en wat was mijn haar vet. Ook zaten er korstjes in mijn neus door de extra zuurstof die ik kreeg. Aan mijn bed hing een doorzichtige catheterzak waar gedurende de dag een geel goedje in stroomde. Man wat was ik sexy?.Maar ik kreeg nog steeds een kus!
En er kwam een traan, want wat was hij bang de dagen ervoor. Dat ik het niet zou halen en hij alleen achter zou blijven met Sarah. Net papa en mama geworden en mama die er bijna niet meer was geweest. Nachten had hij er niet van geslapen en toen het eenmaal beter ging was hij kapot van ongerustheid. Als teken van opluchting schoor hij zijn hoofd kaal toen ik van de Intensive Care af kwam en naar de verpleegafdeling was gebracht. Er viel een last van zijn schouders en daarmee viel het haar van zijn hoofd. Bij wijze van dan?
Ik was nog maar een paar dagen moeder van een heel klein meisje. Ze had de naam Sarah gekregen en deed het ondanks haar lage geboortegewicht uitstekend. We waren zo ontzettend trots.
Echter, de morfine die ik kreeg na de keizersnede maakte mij nogal suf. De borstvoeding liep daardoor niet heel rap en ik viel gedurende de dag steeds in slaap. Al snel mocht de morfine worden gestopt en redde ik het op enkel paracetamol. Tot twee dagen na de bevalling.
Er leek iets in de weg te zitten boven in mijn buik, daar waar mijn lever zit. De pijn werd daarna steeds heviger tot ik het niet meer uithield. Ik wist mij geen houding aan te nemen en kon niet zitten of liggen. Staan ging nog het beste, maar ik was daar te zwak voor door de keizersnede.
De artsen wisten in de eerste instantie niet wat de pijn zou veroorzaken. Is het bloed wat lekt vanuit de baarmoeder? Of late symptomen van het HELLP syndroom?
14 september 2016
Nee, niet fulltime in een revalidatiecentrum en ook niet rondrijdend in een rolstoel oefenen met rondjes draaien. Revalidatie is zoveel meer dan dat. Ik heb in overleg besloten om te gaan revalideren en wat dat precies inhoud vertel ik je graag in dit blogje!
Mijn EMDR is nu zo goed als afgesloten. Ik ben de tel kwijt voor wat betreft het aantal sessies, maar ik denk dat ik al gauw op 7 sessies EMDR kom. Gelukkig verliep de EMDR voorspoedig en het heeft uiteindelijk goed resultaat gebracht. Ik kan nu naar alle beelden kijken zonder daar angstig of naar van te worden, al blijven de beelden natuurlijk heftig en verdrietig. Het is niet de bedoeling dat ik er om zou kunnen lachen (en dat is ook niet haalbaar) dus: missie volbracht.
En toen kwam er een ?maar?. Ik scoorde alsnog erg hoog toen er een test werd afgenomen die mijn somberheid meet. Het is en blijft een momentopname, maar de uitslag was hoe dan ook schrikbarend hoog. Zowel mijn psycholoog als ikzelf hadden gehoopt dat ik na de EMDR grotendeels van mijn somberheid/depressie af zou zijn. PTSS (Post Traumatische Stress Syndroom) kan namelijk een oorzaak zijn van somberheid en depressie. Dus wanneer je de PTSS wegneemt met de EMDR, dan neem je als het goed is ook die somberheid weg. Helaas was dat niet het geval. Hoe kan dat nou?
28 december 2016
Geen twijfel over mogelijk dat ik trots ben op bepaalde dingen die ik heb bereikt, ook al heb ik andere dingen bereikt dan ik zou willen. Het liefst kijk ik elke dag in de spiegel met opgeheven hoofd om mijzelf trots toe te spreken. Maar soms heb ik last van faalangst. En soms blijft het niet bij angst alleen, maar voel ik ook echt dat ik faal. Tegenover mijzelf, omdat ik niet kan waarmaken wat ik eigenlijk zou willen. Ergens werkt het nog niet helemaal samen.
?s Ochtends in bed zie ik het voor mij, elke dag weer. Hoe ik die dag toch probeer om een tandje harder te lopen op de loopband. Of om de crosstrainer een niveau omhoog te zetten. En hoe ik mijn dag verder zal invullen met leuke dingen. Afspraakje hier, etentje daar. Een bezoekje aan de speeltuin met Sarah en tussendoor ook nog even het huis aan kant. Eenmaal op de loopband of de fiets kijk ik een tikje teleurgesteld naar de werkelijke snelheid: hetzelfde als vorige week. Ik zou wel harder willen, meer willen. Maar mijn lijf staat dat niet toe. Het huis blijft een zooi en Sarah is weer niet in de speeltuin geweest,
20 februari 201719 februari 2017 by Geertje
Ik kon veel tegelijk. Kletsen, dingen opschrijven, ondertussen naar een ander verhaal luisteren en zien wat er om mij heen gebeurde. Ik had een geheugen van een harde schijf van 60 Terabyte en wist de kleinste dingen van vroeger naar boven te halen. Mijn geest was jong, fris en functioneerde perfect. En nu faalt ie elke dag en zit er meer dan één kras op de schijf.
Tijdens een gesprek afgelopen week met de Psycholoog besprak ik de contactdag van ex-IC patiënten vorig jaar. Somber vertelde ik over waar ik mee worstelde. Dat ik mij volledig uitgeput voel tijdens en na een verjaardag, dat ik geen film kan kijken of boek kan lezen en dat ik gesprekken houden gigantisch zwaar vind. Soms is het zelfs zo dat ik mij niet eens kan concentreren op het antwoord die mijn man geeft op de vraag ?hoe was je dag??
Ik hoorde en zag ongelooflijk veel herkenning op die lotgenotendag vorig jaar en dat was naast fijn ook best confronterend. De één na de ander die, net als ik, moeite heeft met prikkels, een drukke ruimte, concentratie en geheugen. Allemaal begonnen na een verblijf op de Intensive Care. Na een persoonlijk verhaal van een paar lotgenoten wist ik het zeker: al die puzzelstukjes kan ik ergens kwijt. Want al heel lang vroeg ik mijzelf af: ben ik nou dommer geworden of kan ik de achteruitgang ergens aan koppelen?
Doordat ouderen langer en vaker thuis wonen, worden klachten ongezien verergert en gebeuren er meer ongelukken. Ook de periode dat de patiënt in het ziekenhuis blijft, is bij deze groep het langst. Dit is gemiddeld dertig procent langer dan bij anderen. Oorzaken zijn onder andere dat er een tekort is aan verpleeghuisbedden, waardoor ouderen onnodig langer in het ziekenhuis blijven. Ook is het lastig bij deze groep om een diagnose te stellen omdat ze vaak medicijnen slikken die ook complicaties met zich mee kunnen brengen. In de regio Amsterdam en Noordwest Nederland is het aantal keer dat de SEH patiënten moet weigeren door de drukte, sinds 2012 verdubbeld. Uit onderzoek van het Regionaal Overleg Acute Zorg (ROAZ) is gebleken dat dit vierduizend keer is voorgekomen in 2016. Nooit eerder zijn zo veel patiënten noodgedwongen geweigerd.