Doordat ouderen langer en vaker thuis wonen, worden klachten ongezien verergert en gebeuren er meer ongelukken. Ook de periode dat de patiënt in het ziekenhuis blijft, is bij deze groep het langst. Dit is gemiddeld dertig procent langer dan bij anderen. Oorzaken zijn onder andere dat er een tekort is aan verpleeghuisbedden, waardoor ouderen onnodig langer in het ziekenhuis blijven. Ook is het lastig bij deze groep om een diagnose te stellen omdat ze vaak medicijnen slikken die ook complicaties met zich mee kunnen brengen. In de regio Amsterdam en Noordwest Nederland is het aantal keer dat de SEH patiënten moet weigeren door de drukte, sinds 2012 verdubbeld. Uit onderzoek van het Regionaal Overleg Acute Zorg (ROAZ) is gebleken dat dit vierduizend keer is voorgekomen in 2016. Nooit eerder zijn zo veel patiënten noodgedwongen geweigerd.
Op de IC wordt het leven ineens heel anders. Ook de grote levensvragen komen in een ander daglicht te staan. Hans Evers, geestelijk verzorger op de IC, ondersteunt mensen daarbij, bijvoorbeeld als ze afscheid moeten nemen van een dierbare. Ook begeleidt hij nabestaanden bij het nemen van een besluit over orgaandonatie.
Al vijftien jaar is Hans Evers geestelijk verzorger op de intensive care van het Leids Universitair Medisch Centrum. ?Iedereen die langer dan 24 uur in een zorginstelling verblijft, kan een geestelijk verzorger raadplegen. Op de IC is dat extra belangrijk, omdat de IC de plek is waar het leven volledig verandert. Mensen die hier komen, zijn ernstig ziek en dat heeft grote gevolgen voor henzelf en hun familie. Het lijf trekt de meeste aandacht, maar ziek zijn treft alles wie je was, en dat geldt ook voor de familie. Daar ligt de kern van geestelijke verzorging: ongeacht iemands levensbeschouwelijke achtergrond, ben ik er als geestelijk verzorger om mensen te helpen zich daartoe te verhouden.?
IC-survivor levert fors in op kwaliteit van leven.
In het vakblad voor Acute Zorg; Venticare Magazine van februari 2017 staat een informatief artikel over het Post Intensive Care Syndroom(PICS)
De titel is al veelzeggend; IC-survivor levert fors in op kwaliteit van leven. Een informatief artikel, geschreven door Linda de Waart, waarin de zorgprofessional en de ervaringsdeskundigen samen aan het woord zijn over wat een kritieke ziekte en opname op de intensive care op de lange termijn betekent voor de patiënt.
Venticare_Magazine1-2017_PICS.pdf
IC-survivor levert fors in op kwaliteit van leven.
In het vakblad voor Acute Zorg; Venticare Magazine van februari 2017 staat een informatief artikel over het Post Intensive Care Syndroom(PICS)
De titel is al veelzeggend; IC-survivor levert fors in op kwaliteit van leven. Een informatief artikel, geschreven door Linda de Waart, waarin de zorgprofessional en de ervaringsdeskundigen samen aan het woord zijn over wat een kritieke ziekte en opname op de intensive care op de lange termijn betekent voor de patiënt.
Venticare_Magazine1-2017_PICS.pdf
Bekijk HIER het volledige programma
Als zorgprofessionals hebben we dagelijks te maken met patiënten die overlijden. De vraag is echter of overlijden in een ziekenhuis wel zo normaal zou moeten zijn? Daar waar vroeger het overgrote deel van de patiënten thuis overleed was dat in de jaren ?80 nog ongeveer 20%. Inmiddels is het aantal mensen dat thuis overlijdt op een hand te tellen. Overlijden lijkt tegenwoordig alleen nog maar te kunnen in ziekenhuizen of verpleeghuizen. Mensen realiseren zich onvoldoende dat er (vaak) ook een keuze bestaat tussen sterven in een ziekenhuis of daarbuiten. Een keuze tussen sterven zonder behandeling of na een uitgebreid behandeltraject; een keuze tussen sterven op een afdeling of op de Intensive Care (IC). Dit keuzeproces begint eigenlijk al bij de vraag wil ik nog wel naar het ziekenhuis in een bepaalde fase van mijn leven of ziekte? En als ik al naar het ziekenhuis ga, wil ik dan ook nog naar de IC om beademd te worden, of nog gereanimeerd worden? Allemaal vragen die logisch lijken, maar vaak niet besproken zijn. Praten over ziekte en de dood is namelijk iets dat we liever niet doen. Helemaal begrijpen doe ik dat echter niet: ?Je moet er toch niet aan denken dat je als patiënt (aan het eind van je leven) de regie aan wildvreemden moet overlaten?? Het moet juist iets zijn dat je bij leven met je dierbaren hebt besproken zodat de regie bij jou blijft.
Als intensivist spreek ik frequent patiënten voordat ze eventueel naar de IC komen. We informeren ze op momenten dat er nog geen sprake is van noodzaak tot opname op de IC. Daarbij vraag ik ze ook hoe ze de toekomst zien, vertel ik hoe ingrijpend een IC opname kan zijn en geef ik aan dat, los van medisch zinvol en of zinloos handelen, de patiënt voor een deel ook zelf de regie in handen kan nemen.
Het begeleiden van de patiënt die komt te overlijden is ook een onderdeel van goede patiëntenzorg. Daar hoort ook bij dat wensen van de patiënt moeten worden gewogen. Uiteindelijk moet doodgaan in een ziekenhuis iets zijn dat we helemaal niet willen. Sterven in het ziekenhuis verloopt vaak eenzaam, in een ?vreemde? omgeving, met mensen die je niet of nauwelijks kent. Het belangrijkste doel in deze fase is dat het op een menswaardige manier gebeurt, zonder pijn, angst of benauwdheid. Maar waarom kan dat niet ook gewoon thuis? Tegenwoordig zijn er naast de begeleiding die huisartsen bieden ook zogeheten palliatieve teams. Deze teams helpen (24 uur per dag) om de laatste fase van een leven op een menswaardige manier te doorlopen.
Wanneer besluit je echter dit traject in te gaan? Wanneer weet je of je een behandeling in het ziekenhuis nog wel wil? Of dat je naar huis wil? Het antwoord op deze vraag is niet zo 1-2-3 te geven. Je kunt wel proberen voorbereid te zijn op eventueel ingrijpende gebeurtenissen, of op de dood. Het probleem is echter dat we (te) weinig praten over de dood. We praten niet met elkaar, maar we praten ook niet met de huisarts of specialist over dit onderwerp. Om dit taboe in Amerika te doorbreken schreef de Amerikaanse anesthesioloog (Dr. Zubin Damania alias ZDoggMD) in Amerika een eigen tekst op een nummer van Eminem en Rihanna. Met ?This ain?t the way to die? wilde hij duidelijk maken dat je je als patiënt moet realiseren dat je ook een verantwoordelijkheid hebt, namelijk die van het bepalen van je eigen lot. Daarbij stelt hij dat er (in Amerika) jaarlijks miljoenen mensen behandeld worden die dat wellicht helemaal niet gewild zouden hebben, nog los van de kosten die hiermee gemoeid gaan. En dat allemaal omdat we niet met elkaar praten over de dood en het stervensproces.
In Nederland is de dood een thema dat steeds vaker aandacht krijgt. Met programma?s als Over mijn Lijk, of zoals recent bij Kijken in de Ziel. In het laatstgenoemde programma hebben we onder andere kennis kunnen maken met René Gude (denker des vaderlands (1957-2015)). Hij vertelde openhartig over zijn visie op de dood zoals ook terug te lezen is in het boek ?Sterven is doodeenvoudig. Iedereen kan het?, een gesprek tussen Wim Brands en René Gude. Wellicht hebben openhartige gesprekken op tv onze angst om over de dood te praten verlegd, en biedt dit mogelijkheden om als zorgprofessional de vraag aan je patiënt weer eens te stellen; ?Heeft u er al over nagedacht wat u zou willen als ?.?.