Meld je aan voor onze nieuwsbrief
Bij het aanmelden ga je akkoord met onze Privacy Policy
28 december 2016
Geen twijfel over mogelijk dat ik trots ben op bepaalde dingen die ik heb bereikt, ook al heb ik andere dingen bereikt dan ik zou willen. Het liefst kijk ik elke dag in de spiegel met opgeheven hoofd om mijzelf trots toe te spreken. Maar soms heb ik last van faalangst.
En soms blijft het niet bij angst alleen, maar voel ik ook echt dat ik faal. Tegenover mijzelf, omdat ik niet kan waarmaken wat ik eigenlijk zou willen. Ergens werkt het nog niet helemaal samen.
?s Ochtends in bed zie ik het voor mij, elke dag weer. Hoe ik die dag toch probeer om een tandje harder te lopen op de loopband. Of om de crosstrainer een niveau omhoog te zetten. En hoe ik mijn dag verder zal invullen met leuke dingen. Afspraakje hier, etentje daar. Een bezoekje aan de speeltuin met Sarah en tussendoor ook nog even het huis aan kant.
Eenmaal op de loopband of de fiets kijk ik een tikje teleurgesteld naar de werkelijke snelheid: hetzelfde als vorige week. Ik zou wel harder willen, meer willen. Maar mijn lijf staat dat niet toe. Het huis blijft een zooi en Sarah is weer niet in de speeltuin geweest,
Dat gevoel te falen heb ik pas de laatste maanden ?ontdekt?. Dat confronterende verschil tussen willen en kunnen. Vaak een enorm gat, groter dan je zou willen. Maar ook al wil je dat gat kleiner maken en het verschil wegwerken, het lúkt niet. Frustratie alom. En dat gevoel weer te falen. Je kunt het voor je zien als een soort cirkel.
Steeds maar weer komt datzelfde terug, dag in dag uit. Mijn leven is soms één grote Groundhog-day.
Weet je wat gek is? Ik weet diep van binnen dat ik onwijs sterk ben. Niets heeft mij met de grond gelijk gekregen de afgelopen jaren, ik sta nog steeds overeind. Met een loodzware rugzak en pijnlijke schouders. Maar die rugzak draag ik nog steeds. Diep van binnen weet ik dat het nergens op slaat dat ik denk te falen wanneer ik minder kan dan ik zou willen. Maar diep van binnen weet ik ook dat het voor een groot deel acceptatie is. En het bijstellen van je plannen.
Die plannen die ik maak terwijl ik nog in bed lig, zijn vaak van groots formaat. Formaat ?zoals het vroeger altijd kon?. Want op het moment dat ik nog in bed lig is mijn batterij nog zo goed als vol. Net zoals dat vroeger de hele dag was. Dan maakte ik een planning aan het begin van de dag en daagde ik mijzelf uit om nét even iets extra?s te geven. Dat maakte mij sterker, gaf mij een goed gevoel. Mijn conditie en zelfvertrouwen namen toe. En dan heb ik het nog alleen over het sporten.
Altijd wilde ik maar ontwikkelen en groeien. Uitdagingen opzoeken en in het diepe springen. Ik zou wel zien waar ik terecht zou komen en hóe ik terecht zou komen. Misschien zou ik vallen in plaats van op beide voeten landen, maar dan stond ik wel weer op.
Ik had niets te verliezen, alleen maar te winnen. Ik kon de wereld aan en deed wat ik wilde. Er was geen gat en acceptatie was een werkwoord ver van mijn bed.
Wat ik nu te verliezen heb? Veel, heel veel. Misschien win ik er een gevoel van overwinning mee, maar daar houdt het ook mee op. Mijzelf tot het uiterste uitdagen is niet meer belangrijk, het telt niet meer. Dat kleine portie met energie dáár gaat het om. En waarom zou ik die besteden aan een loopband of crosstrainer in plaats van aan mijn gezin? Of heel egoïstisch: aan mijzelf?
En heel belangrijk: de energie die ik heb investeren in een goede samenwerking tussen willen en kunnen. Mijn ?wil? stamt nog uit 2013. Mijn ?kunnen? is meer up to date en stamt uit het jaar 2016. Daar zit drie jaar aan ?gat? tussen waardoor ik elke keer weer ervaar dat ik faal. Want datgene wat ik zou willen, dat lukt niet (meer).
En nu? Zielig ben ik in elk geval niet, want man wat ben ik bevoorrecht dat ik zo?n rugtas mag en kan dragen. Dat ik twee voeten onder mijn benen heb staan.
Dat ik een wandelende chemische fabriek ben vergeten we maar even, het doet zijn werk en mijn hart klopt samen met die van Saar. Daar gaat het uiteindelijk toch om.
Er staat een nieuw jaar voor de deur. Nou ja nieuw?kalender-technisch gezien. Een nieuw jaar met 365 dagen om er een mooi feestje van te maken. Om in de spiegel te kijken zonder het gevoel te hebben dat er gefaald is. Zonder mijzelf teleur te stellen. Het zal het jaar worden waarin we dat gat eens kleiner gaan maken. Met een schep? Met water? Met wat voor een vulling? Of zal ?tijd? voldoende zijn?
Ervaar jij ook zo?n verschil tussen wat je zou willen en wat je kan?
