Meld je aan voor onze nieuwsbrief
Bij het aanmelden ga je akkoord met onze Privacy Policy
Heleen Lameijer is SEH-arts in het Frisius MC in Leeuwarden. Daarnaast heeft ze haar platform Make Science Work, biedt ze online reanimatiecursussen aan, heeft ze een podcast én als ‘Instagram-arts’ al meer dan veertigduizend volgers. Deze week verschijnt haar tweede boek Hollen of Stilstaan waarin ze haar lezer meeneemt achter de deuren van de spoedeisende hulp en laat zien wat de impact is op haar leven van de vele korte, maar bijzondere ontmoetingen die ze heeft met patiënten.
Wat vind je het mooiste aan je werk?
“Dat ik er mag zijn voor mensen op de slechtste dag van hun leven. Dat besef ik me heel goed, elke dag weer. En ik wil dat dan ook zo goed mogelijk doen. Verder vind ik het heerlijk dat ik ‘s morgens nog niet weet hoe mijn dag gaat verlopen. Soms is het druk met veel actie, soms is er minder actie. Maar het is nooit saai. Ik combineer mijn werk op de SEH met het schrijven van boeken, mijn website en de reanimatiecursus. Juist die afwisseling vind ik zo fijn. Het is veel, zeker met kleine kinderen maar die andere dingen zijn een creatieve uitlaatklep. Daar ben ik niet de hele dag mee bezig. En het geeft me energie. En ik heb regie en autonomie en dat vind ik fijn en belangrijk. Autonomie als arts, maar ook als zelfstandig wetenschapper en ondernemer.”
Welke kwaliteiten moet een goede SEH-arts hebben volgens jou?
“Je moet veerkrachtig zijn en ontzettend goed kunnen samenwerken. Je werkt op de SEH met zoveel disciplines samen. Je moet je eigen beperkingen en kwaliteiten kennen en niet een te groot ego hebben. Je moet communicatief en empathisch zijn. Daarnaast is het belangrijk dat je kan werken onder hoogspanning. Oja en flink wat humor is ook wel handig!”
Is er ruimte voor emoties?
“Ik ben ervan overtuigd dat een goede dokter ook een empathische dokter is. Het is belangrijk om altijd de mens achter je patiënt te blijven zien, alleen dan kun je iemand helpen vanuit wie iemand is. Toch is enige afstand noodzakelijk. Bij hele nare situaties is dat niet altijd eenvoudig. Ik heb heus wel eens tranen in mijn ogen gehad. Maar je moet niet harder huilen dan de patiënt. Ik probeer de emotie nooit de bovenhand te laten voeren, want het lijden van mijn patiënt is niet mijn lijden. En emotioneel iets meer afstand nemen helpt me juist om een betere dokter te zijn. Duidelijker, eerlijker en daadkrachtiger. Hierin zit echter wel een risico: het risico van afstand en verharding. Want hoe kun je er dan toch voor iemand zijn? Door meelijden om te zetten in meeleven! Dat is echt wat anders. Als je je in je eigen emotie verliest, kun je daar last van krijgen. Ik blijf praten over alles wat ik meemaak. Dat moet, als ik dit werk lang wil kunnen blijven doen. Wanneer er op het werk iets heftigs gebeurt, bespreek ik dit altijd met een collega. Zelfs wanneer ik in eerste instantie niet eens besef dat het mij heeft geraakt, merk ik dat erover praten me oplucht. En ik schrijf het op. Al jaren. Gewoon voor mezelf. Bepaalde patiënten verhalen blijven bij me hangen en ik heb behoefte om die een plek te geven. Er is wel eens tegen mij gezegd dat ik wat professioneler moest zijn. Als coassistent werd ik ooit teruggefloten nadat ik een patiënt een compliment gaf over haar hakken. Ik vond ze echt fantastisch, maar die opmerking werd me door mijn supervisor niet in dank afgenomen. Nu denk ik dat ik die feedback kreeg omdat dit niet bij hem paste. Maar het past wél bij wie ik ben.”
Heleens boek ‘Hollen of Stilstaan’ is vanaf deze week verkrijgbaar. (Kosmos Uitgevers, €21,99). Het is de opvolger van haar eerste boek en bestseller ‘Op de Spoedeisende Hulp’.
