Bonusdode

We rijden met spoed naar een woonvoorziening voor mensen met een verslavingsverleden. ‘Verleden’ lijkt een wat rekbaar begrip, aangezien er volgens de melding iemand niet aanspreekbaar is aangetroffen naast een berg drugs.

“Ademt ie?” vraag ik aan de medewerker die ons buiten opvangt. “Hij komt net weer een beetje bij kennis”, is het antwoord. Mooi, dan lijkt het mee te vallen.

Via een lift en een galerij komen we bij een voordeur die toegang geeft tot een smalle overloop. Halverwege staat een deur half open waarachter ik iemand in bed zie liggen. Hier moeten we wezen, denk ik en stap de slaapkamer binnen. In bed ligt een dode vrouw. Niet een beetje dood, maar morsdood. Met lijkvlekken en al. Mijn collega en ik staan een moment verbluft en proberen te bedenken hoe dit tafereel in de melding past.

“Eh heren, meneer ligt hier hoor,” klinkt ineens een vrouwenstem uit de woonkamer.  Als twee wandelende vraagtekens stappen we via de overloop het volgende vertrek binnen. Te midden van een enorme puinzooi ligt een man met zijn hoofd onder een salontafel die brult dat hij wil roken. Aan weerszijden staan een jonge man en vrouw die ons wat verontschuldigend aankijken.

“Ehm, dit is Henk en wij zijn de begeleiders,” zegt een van de twee. “We denken dat Henk een terugval heeft gehad.”

“En die dode vrouw hiernaast, hoe zit dat?” vraag ik, botter dan mijn bedoeling is. “Wat bedoelt u?” vraagt de ander met lichte schrik in zijn stem. Ik merk dat ik geprikkeld raak en vervolg: “Ik weet niet wat voor toko jullie hier runnen, maar hiernaast ligt een lijk! En zo te zien al een poosje!”

Beide personen werpen nu een blik in de slaapkamer, slaken een kreet en rennen het appartement uit. Perplexer dan we al waren vragen we de politie ter plaatse. Enkele minuten later lukt het om Henk een paar vragen te stellen. En dan wordt al snel een intens treurig verhaal duidelijk.

De dode vrouw in het bed blijkt zijn vriendin. Het personeel van de woonvoorziening wist niet dat zij in het huis verbleef. Vier dagen geleden besloot het stel samen uit het leven te stappen. Helaas lukte dat alleen de vriendin. Henk was nu al vier dagen bezig om er ook een einde aan te maken. Zonder succes. Wel was hij iedere ochtend netjes zijn pillen wezen halen bij de begeleiding. Tot vanochtend, waarop ze besloten maar eens een kijkje te nemen in het appartement. De slaapkamer werd straal voorbijgelopen.

Ik moet weer denken aan wat mijn doorgewinterde begeleider mij ooit vertelde bij de start van mijn opleiding. “Welkom op de ambulance, verwacht het onverwachte.”

Jorre Jansen is ambulanceverpleegkundige bij de RAVU

Van de werkvloer is een verhaal van een verpleegkundige samengevat in ongeveer 300 woorden. Heb jij ook zo’n verhaal? Mail het dan naar rosan@venticare.nl