Meld je aan voor onze nieuwsbrief
Bij het aanmelden ga je akkoord met onze Privacy Policy
20 februari 201719 februari 2017
Ik kon veel tegelijk. Kletsen, dingen opschrijven, ondertussen naar een ander verhaal luisteren en zien wat er om mij heen gebeurde. Ik had een geheugen van een harde schijf van 60 Terabyte en wist de kleinste dingen van vroeger naar boven te halen. Mijn geest was jong, fris en functioneerde perfect. En nu faalt ie elke dag en zit er meer dan één kras op de schijf.
Tijdens een gesprek afgelopen week met de Psycholoog besprak ik de contactdag van ex-IC patiënten vorig jaar. Somber vertelde ik over waar ik mee worstelde. Dat ik mij volledig uitgeput voel tijdens en na een verjaardag, dat ik geen film kan kijken of boek kan lezen en dat ik gesprekken houden gigantisch zwaar vind. Soms is het zelfs zo dat ik mij niet eens kan concentreren op het antwoord die mijn man geeft op de vraag ?hoe was je dag??
Ik hoorde en zag ongelooflijk veel herkenning op die lotgenotendag vorig jaar en dat was naast fijn ook best confronterend. De één na de ander die, net als ik, moeite heeft met prikkels, een drukke ruimte, concentratie en geheugen. Allemaal begonnen na een verblijf op de Intensive Care.
Na een persoonlijk verhaal van een paar lotgenoten wist ik het zeker: al die puzzelstukjes kan ik ergens kwijt. Want al heel lang vroeg ik mijzelf af: ben ik nou dommer geworden of kan ik de achteruitgang ergens aan koppelen?
Leave me alone!
Hoe die problemen er uit zien? Het grootste probleem ervaar ik met prikkels om mij heen. Mensen, geluiden, stemmen. Vooral verjaardagen, uitjes, etentjes en gesprekken kosten mij bergen energie. Energie om te luisteren en om terug te praten.
Energie om te concentreren wat een ander zegt en daar iets zinnigs op te zetten. De eerste twee antwoorden gaan misschien nog, daarna wordt het vooral ?ja? knikken en lachen, want het komt niet meer aan. Als er een rood balkje op mijn voorhoofd zou zitten, dan zou deze knipperen met ondersteuning van een ?error? geluidje.
En dan probeer je een boek te lezen om er vervolgens achter te komen dat wat je leest niet aankomt. Na een paar bladzijdes realiseer je je dat je wel de letters ziet, maar niet weet wat er staat. Na het kijken van een film heb je soms wel gelachen maar je weet niet meer waarom.
De verhaallijn blijft na de aftiteling onduidelijk en je kunt niet zeggen of de film nou goed was of niet. Hetzelfde geldt voor een gesprek. Sommige woorden heb je gehoord en je weet misschien nog een antwoord naar boven te halen, maar het gesprek terughalen blijkt onmogelijk. Wat heb ik gehoord? Wat heb ik gezegd? Ik heb geen flauw idee. En dan die vermoeidheid tijdens en na alle prikkels?om gek van te worden. Je hebt het gevoel alsof alles uit je is gezogen en wil alleen nog maar ergens liggen waar het rustig is.
Het mag geen taboe worden
Nooit eerder ben ik daar open en eerlijk over geweest, want dit probleem valt online prima te verzwijgen. Mensen dichtbij mij weten daarentegen wel hoeveel moeite ik heb met drukte en prikkels. Nu ik deze problemen ervaar en merk dat er weinig over wordt gesproken heb ik besloten om er toch maar een open blog over te schrijven. Want eerlijk is eerlijk: herkenning is zo fijn, ook als het niet zo fijn is.
Hoe het komt dat deze problemen bij een groot deel van de ex-IC patiënten ontstaan is niet helemaal duidelijk. Wel is duidelijk dat er een aantal factoren meespelen zoals geslacht, aandoening, lengte van de beademing en verpleging en de medicatie die op de Intensive Care is gebruikt. Het zijn uitlokkende factoren die zorgen voor het minder goed kunnen functioneren van je geheugen en concentratie.
Soms is het tijdelijk, soms gaat het ook nooit meer over en zal je er mee moeten leren leven. Het gekke is: vaak manifesteren de problemen zich pas een paar jaar later wanneer de opnameperiode al lang achter de rug is.
Neuro-psychologisch onderzoek
Misschien gaan de problemen die ik hierdoor heb onderzocht worden tijdens een zogenaamd neuro-psychologisch onderzoek in een revalidatiecentrum. Om te kijken waar de problemen nou echt zitten, hoe erg het is en wat eventueel de aanpak is die erbij hoort. Dat klinkt heftig maar ook weer fijn.
Het schept duidelijkheid maar misschien ook wel angst. Het klinkt zo serieus en elke keer verbaas ik mij weer wat voor ontiegelijk grote nasleep er aan een opname op de Intensive Care zit. Ja je hebt de IC overleefd en ja ik kan nog lopen, praten en koken. Maar er is zoveel dat anders is en daar mag gen taboe op heersen. In elk geval zal dan blijken dat ik echt niet dom ben zoals ik mij nu weleens voel, maar dat ik enkel ben beschadigd door iets wat blijkbaar meer nasleep kan hebben dan gedacht wordt?
