Meld je aan voor onze nieuwsbrief
Bij het aanmelden ga je akkoord met onze Privacy Policy
‘Slechtnieuwsgesprek’
Iedere Acute Zorg verpleegkundige kijkt terug op een heel scala aan bijzondere, pijnlijke en/of emotionele onvergetelijke gebeurtenissen. Toch is er meestal één ding dat eruit springt en je nooit meer vergeet. Die ene gebeurtenis of patiënt die sporen achterlaat in je professionele carrière. Dat geldt ook voor Melvin Nietveld (25). Hij werkt als Medisch Hulpverlener (MH) op de Spoedeisende Hulp (SEH) van het St. Antonius Ziekenhuis.
Tekst: Hannah Kristalijn
“Ongeveer een half jaar geleden vingen wij ‘s avonds een man op in de traumakamer. De man was samen met zijn vrouw en twee kinderen betrokken geraakt bij een ongeval met een andere auto. Hij was naar ons gebracht, maar zijn vrouw en kinderen waren naar het UMC Utrecht vervoerd en eigenlijk werd ons door de Ambulancedienst al verteld dat het met die kinderen niet goed ging. De man zelf had last van een miltlaceratie, maar lag redelijk stabiel en had vooral bedrust nodig.
Op een gegeven moment kregen wij vanuit het andere ziekenhuis te horen dat zijn zoontje van acht op de OK lag en sterk achteruit aan het gaan was. De SEH-arts, een arts-assistent, een collega verpleegkundige en ik moesten dit nieuws aan hem gaan vertellen. Want wij wilden hem snel in een Ambulance naar het ziekenhuis waar zijn gezin lag vervoeren, zodat hij bij hen kon zijn en afscheid kon nemen van zijn zoontje.
De wereld van deze man stortte helemaal in toen hij het nieuws over zijn zoontje hoorde. Hij barstte in tranen uit en hij ging helemaal stuk. Zijn broer stond naast hem en de man vroeg als eerste of het zijn schuld was, of hij iets had kunnen doen om dit te voorkomen. Zijn broer kon hem geruststellen en troosten met het feit dat dit niet zo was, want de automobilist die hem en zijn gezin aangereden had was onder invloed van alcohol.
Ik voelde me ontzettend machteloos en boos over de situatie. Het ging om een jong gezin met jonge kinderen en je weet dat je met dat nieuws hun leven totaal op de kop zet. Die man moest zo erg huilen en was zo van slag, dat het mij enorm raakte. Ik stond daar bijna zelf met tranen in mijn ogen bij. Je doet je best om zo goed als je kan voor die man te zorgen, maar je hebt voor de rest totaal geen invloed op de situatie.
Het feit dat de automobilist die deze man heeft aangereden dronken was maakte me boos. Het was daardoor zo’n onnodig ongeluk en had misschien voorkomen kunnen worden. Ik ben altijd al tegen alcohol in het verkeer geweest, maar toen ik na deze gebeurtenis een persoonlijke situatie met iemand met alcohol in het verkeer meemaakte heb ik toch wel iets heftiger en bozer gereageerd dan dat ik normaal zou doen.
Wij hebben de situatie na afloop uitgebreid geëvalueerd met iedereen die werkte die dag. Iedereen was boos en ontdaan over de casus, ook al wist eigenlijk niemand wat precies de situatie van de automobilist was. Iedereen moet dan even stoom afblazen. We hebben het er best een tijd over gehad, en dan hebben wij alleen nog maar de vader behandeld. Ik kan me niet voorstellen hoe deze situatie is geweest voor mijn collega’s van het UMC Utrecht en de Ambulancedienst.”
‘We wilden hem zo snel mogelijk met een Ambulance naar zijn stervende zoontje brengen, zodat hij afscheid kon nemen’
