Meld je aan voor onze nieuwsbrief
Bij het aanmelden ga je akkoord met onze Privacy Policy
Hanneke Oonk is Gezondheidszorgcoach en IC verpleegkundige .
Ze is kerngroep lid van Family Centered Intensive Care en ze Blogt over haar werk en passie.
Haar lijfspreuk is : Balans in leven en lijf
Vandaag ben ik geconfronteerd met het leed van een kleine jongen. Zijn moeder is vijf jaar geleden op een Intensive Care opgenomen en heeft daar voor haar leven gevochten. Een stoere jongen van 10 jaar die mij vertelde, met tranen in zijn ogen, dat zijn moeder op een Intensive Care had gelegen en dat hij daar nu, na vijf jaar nog niet goed mee overweg kon.
In zijn eigen woorden zei hij: ?ik kan, zal ik maar zeggen, daar emotioneel nog niet goed mee overweg?
Op dat moment trof dat mij diep, zo jong en kwetsbaar en dan geconfronteerd worden met zo iets groots wat voor een volwassene al moeilijk te verwerken is. Ik realiseerde mij dat het bijzonder was dat deze jongen zo kwetsbaar durfde te zijn.
Gedurende het gesprekje dat volgde werd mij duidelijk dat het voor hem heel moeilijk was om datgene wat hij gezien en meegemaakt had te begrijpen en een plekje te geven. Er waren zoveel dingen gebeurd die hij niet begreep en waardoor zijn jonge leven volledig op zijn kop kwam te staan. De beelden, de geluiden en de angst, maar ook de bezorgdheid toen en op dit moment voor zijn moeder kwamen naar voren. Het geen raad weten met zijn emoties en zich daar voor schamen, zijn onzekerheid maar ook zijn moed om door te gaan maakten mij stil. Ik was stil en luisterde naar hem zodat hij zijn vragen kon stellen en zijn verdriet kon uiten op dat moment.
Ik ben mij nu meer dan ooit bewust dat de meest kwetsbare naasten van patiënten op een Intensive Care, namelijk de kinderen, het jaren later ontzettend moeilijk kunnen hebben in hun verwerking en emotionele ontwikkeling.
Essentieel is het om deze kwetsbare mensen zo goed mogelijk te begeleiden op de Intensive Care en zo nodig ook in de periode daarna. Ook de zorgende ouder op dat moment heeft daarin begeleiding nodig. Naast het eigen leed welke de partner te dragen heeft is er de zorg voor het kind. Informatie maar ook een luisterend oor en aandacht voor deze groep jonge mensen is zo belangrijk. De aandacht die je hieraan schenkt op de Intensive Care heeft zijn weerslag in de toekomst. Dat blijkt maar weer uit mijn ontmoeting met deze 10 jarige jongen.
Zorgvuldigheid, informatie en deze kennis delen is belangrijk. Elke Intensive Care heeft zijn eigen beleid in hoe er om wordt gegaan met het bezoek van kinderen. Wordt er wel/niet in toegestemd, is er een protocol aanwezig of niet. Daarnaast is tijd, aandacht en het bewustzijn van de juiste communicatie noodzakelijk.
Als IC verpleegkundige heb ik ook de zorg voor patiënten met kleine kinderen gehad. Een protocol/informatie was er niet. Vanuit mijn rol als IC verpleegkundige begeleide ik het kind en de ouder zo goed mogelijk. Ik heb mij echter nooit gerealiseerd dat de aandacht die ik op dat moment gaf zo belangrijk was voor het verdere verwerkingsproces.
Tijdens de Open Space die in april georganiseerd is werd hier ook aandacht aan geschonken. De bevlogenheid hoe hierover gesproken werd door een intensivist was zeer boeiend en inspirerend. Ideeën en een informatiemap op het niveau van een kind waren voorbeelden van geweldige initiatieven om daarin het kind en de ouder te begeleiden.
Nu ik door de ontmoeting met deze jongen geconfronteerd ben met zijn verdriet van dit moment, jaren na het verblijf van zijn moeder op de Intensive Care, kan ik niets anders doen dan dit onder de aandacht brengen en de vraag te stellen: Hoe is dat op de gemiddelde Intensive Care geregeld?